Si quid “MaXXXine” est a amor litteras ad Los Angeles movie.
Tertia pellicula in hac trilogia abhorret (post “X” et “Margarita”) Mia Gothi Maxini Minx in Hollywood in annis 1980 invenit. Hoc non est lepidus exsistentia. Boulevard in spatio rundown in Hollywood habitat et circa horologium laborat, in adultis cinematographicis (quisque in urbe eam agnoscere videtur) et in tabernis sex. Ut semper, maniacally feruntur in unum: Stella factus. Et, spreto obducto loco, ingentis confractionis consecutus est ut stellae in studio horroris sequelam consecuta sit. Praeterita autem eius frequentat eam et interfectorem serialem (“The Night Stalker”), quae utraque in se claudere videntur, corpus crucians comitem ac minatus est magnum iactum derail.
Maxine iam novimus, ne quid obveniat.
Filmmaker Ti West, qui etiam scriptionem scripsit, videtur inspiciendi album of “LA movie musts”. Synthesin nightclub scenam nactus est, iactum alicujus in piscinam procumbens, emplastrum sequentium dejectio, et me- morantem precationes obligatoriae sortis studio descendens. Occidens etiam operam dedit ut urbem vere uti situm, scenas ponere quam plurimas quam maxime iconicas: Hollywood Aeternum Coemeterium; Theatrum Sinensis, antequam “TCL” habebat; Ambulatio Famae; Mansio modernista in collibus; The Bates Motel; Et etiam parum golf plaustrum equitare per frontes et vetus oppidum universale occidentale, quod quilibet qui “studium itur equitare” cognoscet.
Hoc est stratum pelliculae plenae magnarum notionum, homagia similium Brian De Palma et David Lynch, campestri indumenti et consiliorum et memorabilium spectaculorum sustentationis: Elizabeth Debicki, regia ut semper, sed hoc tempus ut grave auteur Anglicanum faciens “B movies cum ideae in systemate Hollywood; Halsey, terribiliter delectabilis ut aereus prototypicus “amicus optimus” 80s muscarum (alicubi inter Laura San Giacomo in “Pulchrima Mulier” et Bess Motta in “Terminator”); Moses Sumney, vox audientium tamquam video sciololaium clericum cum encyclopedica Lily Collins, ludibrium cum accentibus tanquam clamor ortu reginae; Kevin Bacon, etiam in summo accentu quasi perverso investigatori privato, studet; Giancarlo Esposito iens humilis classis in galero silvestri quasi temporis agentis/procuratoris/fixoris; et Michelle Monaghan et Bobby Cannavale pro duobus altercationibus homicidii detectores.
Quod non est, maxime FORMIDULOSUS. Multae sunt homicidae dirae, et tamen omnia magis sentit quam satiram horrorem nimis sibi conscium, quam id quod sentiat aliquem terrorem vel terrorem. pyxidas sistit cum sanie et varietate, sed non desilire velum et sub cute tua repere. Sed paulo verto senserit ei. Forsitan id punctum? Maxina multum iam et crepitaculum durum vidit; Forsitan iadia illa ad auditores transtulit.
Gothus iterum ut Maxine compellit, praesertim in homicida audition scaenae, sed mores infrascriptos sentit. Illa nihil fere habet sicut cibus magnus sicut in mensa cenae monologus magnus in “Margarita.” Quamvis camera eius temporis maxime demonstratur, suffultus subsidiarius plus habere videtur occasiones lucere.
Fastigium etiam ineptissimum habet consectarium ignoratae sortis quae praecedit diminuendi. Hoc quid aedificamus? Fortasse Occidentalis et turma eius paulo gravius in B pellicula/video thesaurum imparitatis aestheticae incubuerunt, promissum mundi quod creaverunt vastantes. Et tamen etiam sic, ignosce tibi genus, quia quantumvis leve est, et si superiores fuerint meliores, adhuc illud satis temporis in cinematographicis, maxime excitabili turba fruebatur.
“MaXXXine,” A24 emissio in theatris Veneris, R aestimatur a Consociatione Motu Picture pro “violentia fortis, nuditatis graphicae, cruoris, medicamentorum usus, linguae, sexualis contentum.” Cursus tempus: 101 minuta. Duae stellae et dimidia ex quattuor.
Entertainment,Movies,Articulus,111654650